12 نوامبر 2022 - همانطور که در مقاله ی اخیر در Kaiser Health News اشاره شده است، تعداد فزاینده ای از پزشکان و سایر متخصصان حوزه ی سلامت، نحوه ی استفاده از شاخص توده بدنی(BMI، اندازه گیری وزن بدن که قد را در نظر می گیرد)برای تصمیم گیریهای پزشکی را مورد سوال قرار داده اند.

در سیستم مراقبت های بهداشتی فعلی، BMI یک معیار گسترده است که برای تعیین وزن بدن افراد در دسته های کم وزن، وزن طبیعی، اضافه وزن، چاقی و چاقی شدید استفاده می شود. در حالی که BMI، بدون شک به عنوان راهی برای ترغیب پزشکان و بیماران برای تمرکز بر وزن بدن است و می تواند به عنوان معیاری برای سلامتی افراد در نظر گرفته شود، متخصصان، مشکلات بالقوه ای را در مورد نحوه استفاده از BMI در حال حاضر در بسیاری از زمینه های مراقبت های بهداشتی مطرح می کنند.

به عنوان مثال، بسیاری از بیمه های درمانی در صورتی هزینه های داروهای کاهش وزن یا جراحی چاقی (کاهش وزن) را پرداخت می کنند که  BMIفرد بالاتر از یک آستانه خاص باشد - مانند 35 برای جراحی چاقی، یا 30 برای بسیاری از داروهای کاهش وزن. اگر شاخص توده ی بدنی یک فرد خارج از محدوده ی تایید برای بیمه ها باشد اما پزشک استدلال کند که وضعیت کلی سلامت یک بیمار، انجام جراحی یا استفاده از دارو را توجیه می‌کند، دریافت تاییدیه می‌تواند به فرآیندی دشوار تبدیل گردد.

حتی زمانی که BMI یک فرد برای پوشش بیمه ای یک داروی کاهش وزن مناسب است، شرکت بیمه ممکن است پس از کاهش شاخص توده بدنی به زیر آستانه ی واجد شرایط بودن، دیگر دارو را پوشش ندهد که اساساً درمان را به دلیل کارآمد بودن حذف می کند و بدون ادامه ی مصرف دارو، وزن بدن فرد می تواند دوباره افزایش یابد.

مشکلات مربوط به آستانه های  BMI

منتقدان می گویند که آستانه های BMI به طور کلی یک مشکل دیگر را بوجود می آورند، زیرا BMI به عنوان یک معیار، ارزش محدودی دارد. BMI بین چربی و ماهیچه یا بین انواع مختلف چربی تفاوتی قائل نمی شود، در حالیکه هر یک از این موارد می توانند تأثیر زیادی بر متابولیک و سلامت کلی فرد داشته باشند. در نتیجه، شاخص توده ی بدنی افرادی که وزن بدن سالمی دارند، ممکن است در دسته ی اضافه وزن طبقه بندی شود، در حالی که سایر افراد با سطح ناسالم چربی بدنی ممکن است به عنوان افراد دارای وزن طبیعی طبقه بندی شوند.

زمینه دیگری که BMI می تواند مشکل ساز باشد، اختلالات خوردن است، زیرا اغلب به عنوان ابزاری برای غربالگری افراد از نظر اختلالات خوردن مورد استفاده قرار می گیرد. این کار بخشی از فرآیند تشخیصی نیست، بلکه به عنوان راهی برای ترغیب پزشکان یا کارشناسان تغذیه است تا با پرسیدن سؤالات خاصی بتوانند اختلالات خوردن غذا را تشخیص دهند. اما برخی از افراد مبتلا به اختلالات خوردن - مانند بی اشتهایی و پرخوری عصبی - کمبود وزن ندارند، در نتیجه ممکن است توجه و درمان مورد نیاز را دریافت نکنند.

مطالعات همچنین نشان می دهد که BMI ممکن است خطرات سلامتی مرتبط با اضافه وزن در گروه های نژادی یا قومی خاص را کمتر یا بیشتر از حد واقعی تخمین بزند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد افراد آسیایی ‌تبار در وزن‌های پایین‌تری در مقایسه با سایر گروه‌ها، در معرض خطر ابتلا به دیابت قرار می گیرند. این شواهد در واقع آنقدر قوی هستند که کشورهایی از جمله ژاپن و چین آستانه های پایین تری را برای اضافه وزن و چاقی برای افراد آسیایی تبار (اکثریت قریب به اتفاق جمعیت آنها) تعیین کرده اند. در عین حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد زنان سیاه‌پوست در مقایسه با سایر گروه‌ها با BMI کمی بالاتر از 30 - که آستانه ی رسمی چاقی است - مشکلات سلامتی کمتری دارند.

بر اساس مقاله ای درMedPage Today  توسط دو متخصص اختلالات خوردن منتشر شده است، یکی دیگر از مشکلات مربوط به BMI این است که می تواند منجر به "مکالمات غیرمولد مرتبط با وزن" بین پزشکان و بیمارانشان شود که باعث می شود بیماران احساس شرمندگی یا انگ چاقی داشته باشند و کمتر احتمال دارد که توصیه های پزشک در مورد رفتارهای سالم را دنبال کنند. حتی شواهد موجود نشان می دهد که ترس از وزن‌ کردن، بسیاری از افراد دارای اضافه وزن یا چاق را از رفتن به مطب پزشک منصرف می کند، که مشخصاً اثر مورد نظر اندازه‌گیری BMI نیست. نویسندگان استدلال می‌کنند که اگرBMI ، الان به عنوان یک اندازه‌گیری رایج در مراقبت‌های بهداشتی نبود و شما می‌شنیدید که چرا باید از آن استفاده شود، این میزان اجتناب از مراجعه به پزشک رخ نمی داد. هم اکنون، اندازه‌گیری‌های بهتری برای مشخص نمودن ترکیب بدنی وجود دارد، وBMI در افراد مسن‌تر و ورزشکاران عملکرد بدتری دارد. محققان نوشتند که تنها مزیت واقعیBMI  این است که محاسبه ی آن ارزان و استفاده از آن آسان است.

یک جایگزین احتمالی برای  BMI

اما، در واقع، بسیاری از کارشناسان جایگزینی برای BMI توصیه می‌کنند که احتمالاً حتی ارزان‌تر و استفاده از آن آسان‌تر است: اندازه دور کمر، که به چیزی بیش از اندازه‌گیری نیاز ندارد. اندازه دور کمر، به این دلیل مهم است که اضافه وزن در قسمت میانی بدن شما که همچنین به عنوان چاقی شکمی شناخته می شود، نسبت به اضافه وزن در پاها یا سایر نواحی بدن، شاخص بسیار بهتری از سلامت متابولیک ضعیف است. در همین حال، تحقیقات مداومی با هدف ایجاد معیارهای بهتری برای خطرات سلامتی مرتبط با اضافه وزن در حال انجام است که ممکن است عوامل متعددی مانند وزن، قد، اندازه کمر، و نژاد یا قومیت شما را در نظر بگیرند. اما احتمالاً زمان زیادی طول خواهد کشید تا هر شاخص جدیدی در سراسر سیستم های مراقبت بهداشتی مورد پذیرش گسترده قرار گیرد.

منبع:

https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2022/11/11/uses-of-body-mass-index-in-health-care-called-into-question/